Het zit erop – weer naar huis

We hebben onze auto’s achtergelaten bij GMA in Durban. We konden ze niet zelf in de containers zetten, helaas. Ach we zijn eraan gewend geraakt; alles loopt anders in Afrika. Afspraken maken is niet moeilijk hier, ze nakomen blijkbaar wel. Maar we hebben er vertrouwen in dat onze oudjes in goede handen zijn. We kregen een rondleiding van een Indiër die er werkzaam is en persoonlijk verantwoordelijk is voor onze auto’s. Hij was duidelijk trots op zijn werk en garandeerde ons goed voor de auto’s te zorgen totdat ze in de containers worden gezet. Howard Bates en Piet Louw van de ZA Volvoclub zullen uit Jo-burg terugkomen om hierop toezicht te houden en de auto’s goed vast te zetten. Die twee hebben het er maar druk mee en ze zijn nog niet van ons af… Petje af voor deze twee heren (met hun dames) dat ze dit allemaal voor ons gedaan hebben en willen doen!! Ik moet nog zien dat dit ons in Nederland ook zo zou lukken…

Maar we moeten nog even geduld hebben, het kan nog wel enkele weken duren en we verwachten de auto’s pas in november in Nederland terug.

Het is toch mooi dat we alle auto’s voor 99% heel over de ruim 7000 km naar Durban hebben gekregen. En nog belangrijker, zonder persoonlijke ongelukken! En die 1% dan? Tsja, zelfs een Volvo brengt het er niet zonder deuken van af als er een boom van 20 meter op landt. Maar ze gaat rijdend naar huis!

Natuurlijk hebben we de nodige reparaties gehad, die we bijna alle zelf hebben kunnen verrichten. Zo waren er veel problemen met lekkende of afgebroken remleidingen en koelproblemen. Verdere reparaties zijn verricht aan: cilinderkop, wiellager, oliekeerring achteras, ophanging uitlaat, stabilisatorstangen voor en achter, velg uitgedeukt, diverse lekke banden, spanningsregelaar, rubber ophanging versnellingsbak, spruitstuk gescheurd, koppeling, schokbrekers, en is er enig laswerk verricht. Vermeldingswaardig is ook nog dat een ijzeren staaf bij de 145 door een goede chassisbalk is gestoten en dat de 1800ES zijn voorbumper is verloren. Gelukkig had Frans een mooi vervangend houten exemplaar gevonden, dus geen probleem (wel voor Conny).

Wij hebben ons nog 1,5 dag vermaakt in Durban en zijn vrijdag met 2 uur vertraging in een Boeing 777 richting Dubai vertrokken. In Dubai hadden we net 1 uurtje voor onze overstap in een grote Airbus A380 met 2 verdiepingen vol met passagiers. Tsjonge, wat is dat vliegtuig groot! In Amsterdam nemen we afscheid van de laatste medereizigers, die we in november terug zullen zien tegelijk met de auto’s. Maarten en Clothilde nodigen iedereen alvast uit voor die dag. Dan kunnen we alle foto’s en filmpjes van elkaar gaan bekijken en nog napraten over dit unieke en bijzonder mooie avontuur!

Nu afwachten tot de auto’s thuis komen, en dan zien wat voor verrassingen dat met zich meebrengt? Wellicht wordt verloren gewaande bagage alsnog teruggevonden? Of worden er nog meer gebreken aan de auto’s ontdekt? We wachten geduldig af terwijl we alle ervaringen van de afgelopen weken gaan verwerken en weer moeten wennen aan het Nederlandse ritme. Ik ben benieuwd hoelang dat gaat duren?

Wij zijn in ieder geval weer thuis, de reis is voorspoedig en goed verlopen. We kunnen terugkijken naar een geweldige en unieke reis met een fijn en leuk gezelschap, met bijzondere ervaringen en enkele kleine en grotere uitdagingen. De samenwerking was geweldig, we hebben het met z’n allen volbracht en iedereen en alle auto’s gaan naar huis! En dat is toch mooi als je bedenkt dat we met z’n allen meer dan 91.000 km hebben afgelegd!

Ik hoop dat je hebt genoten van onze reisverslagen en filmpjes. Het viel niet altijd mee om een internetverbinding te vinden, of de tijd om eea bij te werken. We hadden wat problemen met de muziek bij de filmpjes, maar we hopen toch dat je het leuk vond. We horen graag wat je ervan vond, dus laat een reactie achter als je wilt? Dit is voorlopig het laatste verslag, totdat we de auto’s terug hebben.

Van Pretoria naar Himeville

We verlaten Pretoria en rijden via Johannesburg naar het zuiden. Het is een drukte op de weg, terwijl het zondagochtend is. We merken dat we die drukte niet meer gewend zijn, het was heerlijk rustig op de wegen in de afgelopen 3 weken. Na de stad komen we in wat saai platteland terecht, maar verderop wordt het weer mooi en komen we in het Golden Gate park. We genieten van de vergezichten en het heuvellandschap.

Aangekomen op de camping wordt het snel koud en het waait weer hard. Gelukkig kunnen we binnen eten koken. Het wordt wederom een onrustige nacht met harde wind, de daktent staat regelmatig te schudden en we slapen slecht. Zo niet Meike en Sybrand, want die hebben een chalet gehuurd. De volgende dag gaan we naar Himeville.

Himeville

De route naar Himeville is geweldig mooi. Eerst rijden we nog een stuk door het Golden Gate park, later rijden we langs de voet van de Drakensbergen. We hebben zeker zo’n 100 km over gravelwegen gereden, dat was wel weer leuk na al dat asfalt. We passeren diverse kleine dorpjes en daar zijn veel mensen op straat. We kopen een paar beeldjes van 2 verlegen jongens voor weinig geld en wat eten. Het is maandag, nationale feestdag en iedereen is vrij. Maar ook wasdag, een kleurrijke aanblik. We komen aan in Himeville en kamperen achter het hotel op een grasveldje. ‘s Avonds heeft de eigenaar een braai voor ons klaar staan, prima verzorgd. Hij is erg gastvrij en wil het ons graag naar de zin maken.

Sani Pass

De volgende dag gaan we de Sani Pass op met een 4x4 Landrover en chauffeur. Het blijkt een moeilijk pad te zijn naar een hoogte van 2866 meter, dat nauwelijks de naam “weg” verdiend. Maar we worden getrakteerd op schitterende vergezichten, een ruwe massage van alle spieren en af en toe een kopstoot door het schudden van de auto! Onze gids geeft uitleg over hetgeen we zien en vertelt interessante en leuke verhalen. Na een tocht van ca 2,5 uur komen we boven aan bij de grens van Lesotho en gaan we daar naar een schapenherdersdorpje. Daar krijgen we uitleg over het leven aldaar en in Lesotho. We proeven brood en kunnen souvenirs kopen. Daarna eten we een lunch in het hoogste restaurant van Afrika en hebben een interessant gesprek met 3 mensen uit Lesotho. Daarna begint de 2 uur durende afdaling.

Onderweg naar huis: de laatste etappe

Het laatste stukje naar Durban gaat weer over de mooie route met de 1000 heuvelen (maar niet allemaal). Onze Amazon heeft het nog een keer zwaar met enkele lange hellingen. We rijden de drukte van de stad in naar ons hotel; we missen ons daktentje nu al…. Het is een luxe hotel, maar er mankeert wel het een en ander; ook dit is Afrika… ‘s Avonds hebben we een afsluitend diner met de Volvo Owners Club ZA en krijgen we alle een certificaat uitgereikt. Iedereen en alle auto’s hebben het volbracht!

Op donderdag brengen we onze auto’s weg naar een depot, vanwaar ze hopelijk volgende week naar Nederland worden verscheept. We nemen afscheid van Tim en Sanne, de groep gaat splitsen en de eerste gaan nu naar huis. Wij gaan Durban bekijken met een gids, maar dit is niet een stad voor ons. Morgen gaan we naar huis.

We hebben nu het vierde filmpje voor jullie op Youtube gezet, kijk hiernaast maar in de lijst!

Filmpje week 3

Er staat een nieuw filmpje op de site, zie http://youtu.be/u3Wg9Knrfvk

We verlaten Botswana en weer naar Zuid-Afrika

We hebben nu 3 rijdagen achtereen en doen de hele dag over de 520 km naar Kwa Nokeng Lodge, een camping direct aan de grens. Het is een saaie weg en dus hebben we de tijd om foto’s uit te zoeken, filmpjes te maken en een stukje te schrijven voor de blog. We rijden om de beurt en zijn mooi op tijd op de camping.

We nemen een frisse duik in het zwembad en koken weer op de braai. Het is er erg rumoerig doordat er vele vrachtwagens de grens passeren. Gelukkig sluit de grens om 22 uur en kunnen we rustig slapen, denken we. Helaas worden we om 4 uur wakker van vertrekkende Landrovers.

Op naar Pretoria in Zuid-Afrika

De formaliteiten aan de gens verlopen vlot, na een half uurtje zijn we erdoor. Even verderop staat Gerrit (van de SA Volvo Owners Club) met zijn paarse Katterug ons op te wachten en welkom te heten. Na een korte kennismaking rijden we verder door het mooie groene landschap. We nemen niet de snelweg, maar een alternatieve route door de heuvels van de Waterberge. Dat schiet niet op, er wordt veel aan de wegen gewerkt. Aan menskracht geen gebrek; zo zie je iemand om een bord te draaien met Stop/Go en staat een ander met een oranje vlag te zwaaien. Vaak wordt er nog met pikhouweel en schop gewerkt.

Na enige tijd zien we de stad Pretoria waar we in Groene Kloof een evenemententerrein met camping oprijden. Er staan al enkele Volvo clubleden ons op te wachten. Ze hebben mooie klassieke Volvo’s en ook enkele specials, o.a. een 4x4 Combi en een “bakkie” Volvo. We maken kennis met diverse leden van de club, die ca 160 leden telt.

Het terrein is niet zo best, veel herrie van snelwegen, vliegtuigen en muziek; dat zijn we niet meer gewend! ‘s Avonds trakteert de Volvoclub ZA ons op een heerlijke braai, die helaas verstoort wordt door onweer en flinke windvlagen. Maar daarover heb je eerder al bericht kunnen lezen.

De volgende dag slapen we uit, voor zover mogelijk. Het was een onrustige nacht. We doen rustig aan en gaan tussen de middag lunchen bij Moyo, een heel sfeervolle eettent op het terrein. Moyo staat hier bekend om zijn bijzondere en artistieke Afrikaanse inrichting en aankleding van de restaurants. Later bekijken we ook nog een Moyo in Johannesburg, ook erg mooi en bijzonder. Om 15 uur worden we verwacht in Jo-burg, zoals ze dat hier ook wel noemen. We stellen de auto’s op een plein op voor het publiek. Wij gaan wat winkelen en rondkijken. O.a. Sybrand wordt een interview afgenomen en hij kan zijn verhaal vertellen voor de tv. Om 18 uur worden we in een tapasrestaurant verwelkomd. Tot onze verrassing blijkt het eten niet door Volvo aangeboden, maar moeten we zelf afrekenen… Hebben we daarvoor onze auto’s tentoongesteld? We vinden het niet kloppen. Maar ja, ook dit is Afrika… (TIA)

We rijden in het donker terug, en dan blijkt maar weer hoe we verwend zijn in Nederland; zonder straatverlichting of belijning is het zwarte asfalt maar moeilijk te onderscheiden van de donkergrijze berm… Gelukkig vinden we zonder ongelukken de campsite terug.

Stormvlaag vernielt daktent – braai valt in het water

Tijdens een gisteravond door de Zuid-Afrikaanse Volvo club georganiseerde braai stak een fors onweer op dat gepaard ging met hevige windvlagen. Diverse bomen werden beschadigd en een boom heeft de daktent van Sybrand en Meike van der Meulen vernield. Een 20 meter hoge boom werd geveld door een hevige rukwind en de kruin viel over de Amazon Combi met daktent heen. De daktent is geheel vernield, de Combi heeft diverse deuken en beschadigingen opgelopen. De opgeroepen brandweer is tot ongeveer 23 uur bezig geweest om de boom in stukken te zagen en de Combi te bevrijden. Velen hielpen mee om de stukken hout af te voeren en de kapotte daktent te verwijderen. De schade was behoorlijk, maar na het terugbuigen van de dakgoot konden alle deuren gewoon open! Groot gejuich stak op toen de Combi op eigen kracht de plek des onheils kon verlaten. Natuurlijk omdat het een oersterke Volvo betreft!

De avond begon mooi, het was warm en de 4 opgestelde bbq’s brandden volop. Na een welkomstwoord van Howard Bates en de directeur Volvo Afrika werd er volop gebraaid. Het vlees was heerlijk en ging er goed in. Om ca. 20.30 uur werd de gezellige avond verstoord door het opkomende onweer. De wind nam fors toe en velen gingen hun spullen en tenten in veiligheid brengen. Met een luide knal en gekraak viel de boom over de Combi heen. John en Frans hebben het zien gebeuren en iedereen was zich rot geschrokken. Gelukkig was er niemand in de daktent of bij de auto aanwezig en zijn er geen gewonden gevallen. Sybrand en Meike hebben bij de eigenaar van de camping in huis mogen overnachten. De volgende ochtend was iedereen nog steeds enigszins terneergeslagen door hetgeen was gebeurd. Het gaat gelukkig nu goed met Meike en Sybrand en ze willen hun vakantiereis vervolgen in hun Combi.

We rijden Botswana binnen

Na een vlot verlopen reis komen we in Botswana aan en zien direct een ander landschap: groen, water, veel Baobab bomen (zie foto; zie je ons staan?) en apen. We rijden door een natuurpark en zien weer olifanten en giraffen naast de weg, zonder afrastering. In Kasane gaan we direct met een boot mee de Chobe rivier op en zien weer ontzettend grote kuddes olifanten en buffels, en ook weer nijlpaarden en een krokodil.

Bavianen vallen Toro Safari Camp aan

De camping is erg luxe, elke staanplaats heeft een eigen toilet en douche, maar we staan wel op het zand. ‘s Nachts worden we wakker van blaffende honden en knallend vuurwerk. ‘s Morgens horen we dat hiermee een aanval van bavianen op de camping is afgeweerd. Gelukkig maar, want die schijnen alles stuk te maken! Ook de 2e nacht slapen we slecht doordat de honden weer aanslaan, maar deze keer geen vuurwerk, wel veel herrie.

Victoria Falls in Zimbabwe

Met busjes gaan we de grens over, we moeten 2 formulieren invullen en $30 pp betalen voor een visum. Zimbabwe heeft het eigen geld afgeschaft, en hanteert nu de US dollar, echt waar! Het duurt allemaal erg lang, maar na ca 1,5 uur zijn we erdoor een heeft ieder zijn/haar paspoort terug. De weg door Zimbabwe is saai. We zien armmoedige dorpjes, de slechtste tot nu toe. We bezoeken de Vic Falls, erg mooi om al die massa’s water zo’n 75-90 meter naar beneden te zien storten. Het is een droog seizoen, vandaar dat op ansichtkaarten meer water te zien is, maar het is toch erg mooi en indrukwekkend. We krijgen er geen genoeg van, maar moeten helaas verder. Er is een lunch afgesproken in het Victoria Falls Hotel, 108 jaar oud in Victoriaanse stijl. We hebben geen idee door wie dit is afgesproken en hebben een gevoel dat het eigenlijk niet klopt. We worden een beetje voor het blok gezet. Maar het is wel heel bijzonder om vanaf het terras de mooie boogbrug over de kloof te bekijken en te genieten van een heel lekkere lunch. Afrekenen is iedere keer een avontuur: ze zeggen Visa te accepteren, maar later blijkt de apparatuur niet te werken. We hebben dat al een paar keer meegemaakt. Dan wordt het lenen of wachten, maar er komt altijd een oplossing.

We worden ook nog op een lokale kunstmarkt afgezet, waar we een heel mooi beeldje hebben geruild voor Anja’s hoedje (met bijbetaling). Frans en Conny kopen een lang houten masker, dat Frans gebruikt als tijdelijke voorbumper, zeer tegen de zin van Conny. Ze krijgt medeleven van de vrouwen, maar de mannen hebben schik en vinden het prachtig.

We verlaten Zimbabwe, een beetje opgelucht. Terug op de camping blijkt de stroom uitgevallen en kunnen we niet op internet. ‘s Morgens is er nog geen stroom! We trekken weer verder.

Via Hunters road naar Elephant Sands

We worden opgewacht door onze contactpersoon: de weg is geschikt om te rijden met onze auto’s. Het blijkt een zandpad vol met uitdagingen. Na enkele kilometers komen we met 5 auto’s vast te zitten in het zand. Oh nee, dat heet TI (temporarily immobile). Ik kan mijn deur zelfs niet meer openen, eerst graven! Gelukkig is Tim er snel bij voor een tow job. Hij en zijn maat trekken ieder weer vlot. Daarna gaat het beter, we houden meer afstand en weten ons door het losse zand te manouvreren. Na ca 30 km is het genoeg en komen we weer op het asfalt. Daar vragen enkele mensen of we 4x4 aandrijving hebben? Echt niet, dus. We komen ruim op tijd aan op de camping.

Camp Elephant Sands

Ook deze camping bereiken we via een lang zandpad en komen voor de 6e keer vast te zitten… Tim is er snel bij, dit vindt hij leuk! We zien direct de olifanten staan bij de drinkplaats achter de receptie. Hier lopen de olifanten gewoon door het kamp en achter je tent door, schitterend! Het is een hete dag, wel 41 C, en dan is het genieten van een pilsje bij het zwembad met een kudde olifanten op ca 15 meter afstand. Het blijft fascinerend om deze grote beesten bezig te zien en hoe ze de kleintjes beschermen. We blijven tot laat in de avond kijken, het wordt wel half tien! En dan is het bedtijd voor ons, want we willen om 6 uur weer op en vertrekken. Je verschuift hier automatisch je ritme; we worden gewekt door de vele diergeluiden en de opkomende zon, en dan wil je er wel uit.

De volgende dag gaan we naar Kwa Nokeng Lodge, aan de grens met Zuid-Afrika.

Het Etosha National Park in Namibië

Voordat we op donderdag naar het Etosha park rijden, gaan we ‘s morgens eerst nog naar het levend museum van de Damara stam. Het blijkt een rondleiding met voorstelling van ca een half uur, waarin we uitleg krijgen van de Damara over hun oorspronkelijke levenswijze, gewoonten en gebruiken. Er lopen kinderen, mannen en vrouwen rond die alles laten zien, inclusief zang en dans. Een openluchtmuseum dus, maar dan met echte Damara die hun eigen kliktaal spreken. Heel erg indrukwekkend.
Daarna rijden we verder, eerst over gravel, later gelukkig asfalt. We hebben geen problemen met de auto’s en komen op tijd aan op de camping. We worden hartelijk ontvangen met een drankje in het luxe resort. We hebben voor de afwisseling gras onder de tent, je vraagt je af hoe dat kan in deze woestenij? We genieten van een heerlijk buffet met live muziek. De volgende dag vroeg op en we staan voor 7 uur bij de toegangspoort van het park.
Al snel zien we de eerste giraffen, later volgen er nog vele. Het kamp is groot, we rijden ca 160 km door het park en zien vele dieren, o.a. struisvogel, zebra, springbok, impala, gemsbok, gnoe en kudu. Bijzonder waren een kudde olifanten (meer dan 50) en 2 leeuwen met jong. Het parkbezoek was een bijzonder mooie dag en goed met eigen auto te rijden. Op het einde van de dag kamperen we in Namutoni kamp in het park.

Rijden door Noord-Namibië

We verlaten het park heel vroeg want we hebben een lange rit voor de boeg. We kiezen voor een omweg van bijna 100 km om de gravelwegen te vermijden; wij (en de auto) hebben er een beetje genoeg van. De weg is goed en we schieten goed op. Totdat John in een bocht vlak voor de stad Grootfontein zijn aandrijfas hoort bonken; de ophanging van zijn versnellingsbak is los. We zoeken in de stad een garage op en hij kan gelukkig meteen op de brug. Ondertussen doen de dames boodschappen en werkt Frans de blog bij in een internetcafé. Na ca 1,5 uur rijden we verder en bereiken zonder verdere problemen na 650 km Ngepi Camp. De laatste 5 km zijn bijzonder uitdagend aangezien we over een pad met diepe sporen en los zand moeten. Niemand komt vast te zitten. Het blijkt een bijzondere camping midden in de jungle, direct aan de Okavango rivier. Sommigen nemen een boomhut, wij kamperen. De camping is geheel in Tarzan&Jane stijl, met douche en toilet achter rieten matjes in de open lucht, erg mooi gemaakt allemaal. Anderen hebben een badkuip op een plateau met uitzicht over de rivier. Er is hier water genoeg.
Wij gaan de volgende dag op safari, eerst 8 km met mokoro’s (zie foto), later naar het park met een 4x4 en gids. We brengen een bezoek aan de stam van de gids en zien hoe en waar hij woont met zijn familie. We proeven zelfgemaakt zuurbier, zien de werktuigen en hutjes en krijgen uitleg van onze gids. De mensen hebben het er niet slecht en kunnen zich geen leven in een stad voorstellen: “daar moet je voor alles betalen”. Later in het park zien we nog meer dieren: o.a. roan, rood hartebeest, vele vogels en weer olifanten. Erg indrukwekkend en mooi. Ook bijzonder was de baobab boom van ruim 1700 jaar oud! Aan het eind van de dag schuiven we aan voor het diner, we hebben geen keuze en eten wat de pot schaft. Het was weer een geweldige dag!
‘s Morgens staan we weer vroeg op voor een rit van 460 km en verlaten we Namibië. Op maandag naar Kasane in Botswana, waar een boot ligt te wachten voor een sundowner rondvaart. We zijn benieuwd!
En het filmpje van week 2 staat er nu op, zie http://youtu.be/uHrDs2gHTj8 (alle filmpjes staan ook hiernaast rechts in een lijstje)

Bezoek aan het kinderdorp in Usakos

We verlaten Swakopmund over een strakke asfaltweg; weer eens wat anders dan zand en stenen. Na ca 2 uurtjes rijden we het kinderdorp binnen. We zijn te vroeg, de kinderen zitten nog op school. We worden opgevangen door Frits Koopmans, die zenuwachtig heen en weer loopt. Hij stelt zijn vrouw Hanneke voor en geeft uitleg over hoe het allemaal is begonnen. We drinken een bakkie koffie en tegen een uur gaan we naar de kinderen, die ons zitten op te wachten. Ze zingen voor ons en er worden foto’s van ons en de auto’s gemaakt. Enkele meiden poseren voor en op de auto’s voor zelf gemaakte foto’s, ze vinden het erg leuk dat wij er zijn.

Na een officieel welkom door het hoofd van de Wilde Ganzen school wordt het volkslied van Namibië en het schoollied gezongen. Daarna een korte toespraak door Frits en een gebed; het is tenslotte een katholieke organisatie. Vervolgens heb ik (Frans) uitleg gegeven over onze reis en ons initiatief om geld in te zamelen voor de kinderen. Door Filemon en Mario, 2 jongens uit het kinderdorp, wordt een cheque van 5555 Euro onthuld. Dit geld is dankzij vele sponsoren bijeengebracht en zal gebruikt worden voor een vakopleiding van de jongeren.

Bij dezen worden alle sponsoren hartelijk bedankt voor alle gulle gaven.

Wij hadden niet verwacht zoveel op te halen, en ze waren in Usakos duidelijk ook onder de indruk van de gulle gift! Na een gezamenlijke maaltijd, aangeboden door de buurman en de plaatselijke supermarkt, trekken we verder naar Spitzkoppe.

Spitzkoppe

Onderweg zien we veel armoede. Bij enkele lokale kraampjes kijken we voor souvenirs. Er lopen enkele kinderen, die we fruit gegeven hebben. De moeders zijn duidelijk dankbaar. Regelmatig zien we hutjes langs de route met door kinderen aangeboden handel. Erg aandoenlijk, maar we kunnen niet iedereen gaan helpen hier, dus we rijden door.

We komen bij de camping aan, waar we ons melden. Daarna moeten we nog 2 km rijden naar campsite 10; we hebben nog nooit zo’n grote camping gezien. De campsite ligt op een heel bijzondere plaats, onder aan enkele grote en mooie rotsformaties. Het is heel primitief, zonder elektra of douche. Het toilet blijkt een gat in de grond achter een rieten schermpje. We koken weer op het houtvuur een goede maaltijd, dat gaat prima. ‘s Avonds zitten we bij het kampvuur en evalueren de bijzondere dag in Usakos. Het was erg indrukwekkend en we hebben het gevoel dat we met onze bijdrage echt iets goeds hebben gedaan.

Twyfelfontein

De weg hier naartoe was inderdaad van twijfelachtige kwaliteit; we doen de hele dag over ca 230 km gravel rijden. De weg is vaak slecht en kost 5 keer een kapotte remleiding. Ik ook 2 keer: de leiding is te kort geworden en zit onder spanning. We besluiten een nieuwe aan te leggen, iets langer met meer speling. We lopen nog meer vertraging op door 2 keer vast te komen zitten in het zand. Gelukkig komen we er op eigen kracht uit na het weghalen van wat zand voor de wielen.

We hebben “orgelpijp” rotsformaties gezien, maar niet zo mooi als in Tsjechië. En we hebben diverse primitieve gravures in de rotsen gezien. Daarna zijn we naar de camping Aba Huab gegaan, waar we onder een heerlijk warme douche (houtgestookt) in een rieten hutje het vieze stof van ons af kunnen spoelen. 

Vrijdag gaan we in het Etosha National Park op safari met onze Amazon.

Bezoek aan Sossusvlei

Zaterdagochtend zijn we heel vroeg opgestaan, het is nog donker als we de tent inklappen. We staan iets na zessen in een kleine file voor de poort naar Sossusvlei die om stipt 06.15 u open gaat. Dan is het nog 60 km rijden over een mooie asfaltweg, de eerste in dagen. We komen bij zonsopkomst aan in de oase, waar de rode duinen mooi afsteken in de eerste zonnestralen. We nemen een 4x4 terreinwagen voor de laatste 5 km, want onze Volvo zou zeker vast komen te zitten in het losse zand. Het is een heel mooie plek om kennis te maken met de Namib woestijn. We wandelen over de top van een duin naar een zgn zoutpan, de Daedvlei, die inderdaad heel doods kijkt. We zien overal sporen van dieren in het zand, maar geen leven. Daarna komen we bij een meertje, dus het is een echte oase. Daar zien we wel vele vogels. Enkele uren later verlaten we Sossusvlei en gaan op weg naar Solitaire. Die plaats is heel bekend doordat een Nederlander, Ton van de Lee, daar heeft gewoond en een boek over geschreven.

Solitaire

We rijden weer over uitsluitend gravelwegen, gelukkig geen lange rit. Onderweg merk ik dat mijn remmen niet meer goed werken; de remleiding is bij de bekrachtiger gescheurd. Na kort overleg met reisgenoten Arie en Peter besluiten we rustig verder te rijden. Ik heb de remolie bijgevuld, voldoende voor een noodstop. Bij Solitaire laten we de remmen repareren en genieten we daarna van de heerlijke appeltaart van Moose (bekend uit het boek). Op de camping doen we het rustig aan, koken op de braai en lekker bijpraten.

Kustplaats Swakopmund

Zondag rijden we over slechte gravelwegen met saai uitzicht naar de volgende plaats. De wegen zijn zo slecht dat de remleiding van Frans en Anja’s  Amazon het weer begeeft. We moeten ca. en half uur wachten op John en Sybrand die een reparatiesetje bijhebben. Maar dan is het ook zo weer gemaakt. Helaas begint de achteras steeds meer herrie te maken en blijkt de stabilisatorstang los te zitten; het rubber is half weggeslagen door de trillingen. Maar we halen het tot de camping.
Het blijkt een heel luxe camping met voor de eerste keer gras, heerlijk na een week zandhappen. We besluiten om eerst de auto te repareren. Helaas blijkt dan ook dat de remtrommel achter vol zit met olie. We besluiten om de keerring in de achteras te vervangen, een hele klus, die Frans met hulp van John maandagochtend afmaken.
Maandag hebben we de dag in het stadje doorgebracht met inkopen en rondkijken. Verder is er een journalist van de Republikein geweest voor een interview met ons en komt hij morgen foto’s maken. Daarna gaan we naar het Kinderdorp in Usakos toe, eindelijk! Maar niet nadat we inkopen hebben gedaan voor de kinderen, want zonder chips en limonade is het geen feest…

Van Canyon Road House via Klein Aus Vista naar Sesriem

Na een heerlijk ontbijt in de opkomende zon zijn we weer de gravelwegen opgegaan. Het eerste stuk zou slecht zijn, maar het viel mee. Wellicht raken we al gewend aan wasbordrijden en stofhappen. Na ca 30 km kunnen we doorrijden en met zo’n 80-90 km/h op naar Seeheim. We komen slechts af en toe een auto tegen. Dan is het snel raampjes dicht, maar het stof is niet tegen te houden. Overal komt het naar binnen toe. Blijkbaar is waterdicht niet hetzelfde als stofdicht?
Na ca 90 km komen we in Seeheim Hotel aan waar we allen een bakkie koffie drinken. Het hotel is wel 3 verdiepingen hoog, maar van de weg af niet te zien. Het plaatsje ligt in een groot gat! De koffie is er heerlijk en we kunnen onze blog bijwerken (nadat iemand de code had gekraakt).
Vervolgens kunnen we het asfalt weer opzoeken en op naar de camping. Eerst hebben we nog getankt en een biertje gepakt in Aus, een plaatsje van ca 2500 inwoners. De auto doet het prima, maar loopt nog wel wat warm als we moeten klimmen. We zijn nu op ca 1500 meter en bevinden ons op een hoogvlakte. De camping is een heel bijzondere plek, slechts 10 plaatsen, geen elektra, maar wel goed sanitair en een adembenemende sterrenhemel. We blijven hier 2 nachten en gaan woensdag naar Luderitz om inkopen te doen.

Luderitz

Onderweg hebben we de wilde paarden gezien. Ooit door Duitsers ingevoerd, zijn ze nu hier verwilderd en hebben zich in korte tijd aangepast aan het droge en hete klimaat. Verderop ligt het spookstadje Kolmanskop, ooit een rijke plaats door de diamantwinning. Maar nu verlaten en vervallen. We hebben dit bezichtigd omdat het mooi is te zien hoe de zandstormen de gebouwen teisteren en het zand zich meester maakt van de stad. Dat levert zeker mooie foto’s op.
Luderitz is een havenstadje waar we heerlijk vis hebben gegeten, inkopen gedaan en natuurlijk geld gepind. John had pech en zijn bankpas verdween letterlijk in de automaat. Gelukkig was de bank geopend en kreeg hij zijn pas snel terug. Ook TIA.
‘s Nachts slecht geslapen, dit was de derde nacht met storm. De daktent stond te schudden en het doek flapperde hard in de wind, maar gelukkig geen schade. Het is een stevige tent! Omdat we toch wakker zijn vertrekken we heel vroeg, met het idee onderweg te picknicken. Maar het blijft hard waaien. We zijn al ver gevorderd als we een verwijzing zien naar een permanente tentoonstelling. We komen bij een kleine camping waar Naomi koffie voor ons zet en we mogen ontbijten. We ontmoeten daar Jan Losch, een Duitser die goed Nederlands spreekt. Hij woont daar met zijn vrouw en geeft ons een rondleiding en uitleg. Erg interessant en leuk.
Onderweg verandert het uitzicht elk uur, maar blijft adembenemend. We zien al veel wild, o.a. springbok, bruine zebra, wevervink, gemsbok, spiesbok en struisvogels. Sommigen rijden veel te hard en scoren 3 lekke banden. Wij hebben gelukkig geen problemen.

Kasteel Duwisib

We kamperen bij een kasteel midden in de woestijn, gebouwd door een Duitse luitenant die er niet lang heeft gewoond doordat hij sneuvelde in een veldslag. De camping is eenvoudig maar voldoet. We koken weer op een houtvuur, de zgn braai. Anja voelt zich niet lekker, maar kan er goed slapen en is na een nachtje weer vrij goed opgeknapt, dus kunnen we verder. We gaan naar Sesriem, een korte rit, maar weer over slechte gravelwegen. We komen aan op een vrij luxe plek met zwembad, waarin we de stoffige wegen snel vergeten.
Morgen heel vroeg op om de zon op te zien komen in Sossusvlei, een oase zo’n 60 km de rode Namib woestijn in.
Dinsdag gaan we naar Usakos, dus als je nog geen bijdrage hebt gestort? Het kan nog! We zien het wel op de rekening als we in Swakopmund zijn. Daar hebben we weer internet.

Filmpje

Ons eerste filmpje staat op Youtube, klik hier: http://youtu.be/qNIXpSAwkx8 of zoek op cvsae2012.

Onderweg van Z-Afrika naar Namibië

We zijn op tijd vertrokken uit Kasteel Riebeek, waar juist een marathon werd gehouden. In Malmsbury inkopen gedaan voor 3 dagen en onze jerrycans gevuld met benzine. De weg door Z-Afrika is uitstekend en men rijdt hier netjes. Wij rijden ook vlot door het mooie en groene landschap met veel oranje en gele bloemen. Opvallend zijn de vele druivenplantages en grote wijnboerderijen die we passeren. Maar Namakwaland hebben we niet echt gezien, jammer, afslag gemist denk ik. Halverwege moeten we sleutelen om de Combi te repareren: net als Meike rijdt trapt ze door de koppeling heen; de drukstift van de hulpkoppelingscilinder is doormidden. Gelukkig zijn we niets kwijt en kunnen we de stukken met een moer aan elkaar zetten. We rijden weer. We komen bij daglicht op de camping bij Springbok aan. Tenten opzetten en meteen aan het eten beginnen. Met wat gekocht hout heeft John een vuur gemaakt voor de braai. We eten een vorstelijke maaltijd, wat enige jaloerse blikken oplevert. Daarna op tijd naar bed want we zijn moe en het koelt hier hard af ’s avonds. Maandagochtend eerst nog de koppeling van Sybrand goed gerepareerd en we vertrekken tegen 9 uur naar de grens van Namibië, waar we om 10 uur aankomen. Eerst paspoortcontrole en uitvoer van de auto uit Z-A, daarna de Oranjerivier over. Ongeveer 1 km verder de controle en invoer in Namibië. Alles verloopt vlotjes, geen problemen en we zijn een uur later erdoor. Het landschap verandert regelmatig; van droge en dorre heuvels naar flinke bergen, waar de Amazon flink moet klimmen. Na enkele tientallen km’s verlaten we de verharde weg en gaan over de gravel naar Ai-Ais. Dat blijkt een resort met heetwaterbron te zijn waar we heerlijk hebben gezwommen! Dat was de zware rit over zeer slechte gravel met wasbord van wel 20 cm diep wel waard! De auto’s hebben het deze dag zeer zwaar te verduren gehad (en wij ook). Bij John brak een remleiding af van de bekrachtiger en bij Frans liep de motor heet. Weer sleutelen dus. Een nieuw kraagje aan de remleiding, vastzetten, bijvullen en ontluchten. En zonder thermostaat is de koeling veel beter en voldoende. Problemen verholpen. De gravelwegen zijn van wisselende kwaliteit, soms goed voor 80 km/h, dan weer hevig wasbord en zoeken naar een beter spoor. We hebben de auto’s goed nagekeken en John heeft een rammelende irritante versnellingsbak verholpen. Verder was hij een bout kwijt van zijn carterbescherming en een afgebroken bout. Sybrand had de eerste (en laatste?) lekke band. Camping Canion Road House is een heel mooie camping midden in de woestenij. Uitstekende voorzieningen en heerlijk springbok gegeten in een entourage van oude auto’s en antieke gereedschappen. Dinsdag naar de Canion van zeker 600 m diep wezen kijken, heel indrukwekkend. Dat zijn vast mooie foto’s geworden! Vanavond weer lekker braaien en morgen slechts 220 km naar Klein Aus Vista. Onderweg zullen we geen dorpen of stadjes van betekenis tegen komen… Hier kun je de stilte nog echt horen!