Epiloog - We halen onze Amazon op in Amsterdam

Afgelopen weekend kregen we definitief bericht dat onze Volvo Amazon in Amsterdam was aangekomen. Na een bootreis van ca. 3 weken, en zo'n 6,5 week na onze thuiskomst, kunnen we eindelijk de auto vandaag ophalen. We worden hartelijk ontvangen bij de Ter Haak Groep in het Amsterdamse havengebied en zien daar onze reisgenoten weer terug. Een warm weerzien in het zonnige maar koude Nederland.

Carnet de Passages en Douane

We krijgen daar het Carnet document keurig ingevuld terug. Een belangrijk document dat je in sommige landen nodig hebt als je met je auto de grens over wilt. Binnen de EU kennen we dit niet, maar in Afrika is dit noodzakelijk om geen problemen te krijgen bij in- en uitvoer van de auto. Het is een soort van garantie dat een ingevoerde auto ook keurig wordt uitgevoerd. Hiervoor hebben we een borg moeten storten. En als alles goed is ingevuld krijgen we deze borg nu weer terug.

De auto's

Op het terrein staan onze Volvo's keurig in een rijtje te wachten. Even inspecteren: de accu weer aansluiten en kijken of alles er nog in zit. Enkele dozen zijn losgemaakt, waarschijnlijk door de douane. Maar alles ziet er goed uit. Nou ja, goed? Wat is de auto smerig!! Het stof zit er nog dik op en in. Dat wordt nog een flink poetskarwei.

Wil ie starten? Een enkele auto heeft een duwtje nodig, maar onze Amazon start direct. Het voelt alsof de vakantie nog niet is afgelopen, maar niets is minder waar.
We moeten alweer afscheid nemen van onze vrienden en we duiken vrij snel het drukke spitsverkeer in, op weg naar huis. Onderweg zit ik achter het stuur en denk ietwat melancholiek dat dit echt de laatste vakantierit is. Dat wordt thuis herinneringen ophalen bij het uitpakken en opruimen. We moeten maar snel iets afspreken met onze vrienden om de fotoalbums te gaan bekijken...

Resultaat van de sponsoractie ten bate van Usakos

Zoals je hebt kunnen lezen zijn we tijdens onze reis naar het Kinderdorp in Usakos geweest en hebben aldaar een symbolische schenking overhandigd in de vorm van een cheque. Afgelopen week hebben we de eindstand opgemaakt en het geld overgemaakt naar de Stichting Steunfonds Usakos. Met enige trots maken we bekend dat we uiteindelijk €5706,55 hebben opgehaald. Een heel mooi bedrag waarvan de oudere jeugd uit het kinderdorp een vakopleiding zal gaan krijgen, zodat ze een goede en zelfstandige toekomst op kunnen bouwen in Namibië. Op de website http://www.usakos.nl kun je de verrichtingen van de hulpacties verder volgen.

En wat nu?

Wij gaan verder met ons leven hier in Nederland, weer aan het werk, foto's uitzoeken voor het album, etc. We genieten nog vaak van onze foto's, filmpjes, en overige herinneringen aan onze bijzondere vakantiereis. En wie weet, gaan we nog een keer terug?

Maar eerst gaan we nog een keer met onze Volvo met daktent een rondreis maken door Europa. Want het trekken en kamperen met de daktent is ons uitstekend bevallen! Dus dat doen we volgend jaar zeker weer!
Wij hopen dat jullie genoten hebben van onze verhalen, de foto's en avonturen. We vinden het leuk als je hier op onze Blog een reactie achterlaat. Alvast bedankt!

Het zit erop – weer naar huis

We hebben onze auto’s achtergelaten bij GMA in Durban. We konden ze niet zelf in de containers zetten, helaas. Ach we zijn eraan gewend geraakt; alles loopt anders in Afrika. Afspraken maken is niet moeilijk hier, ze nakomen blijkbaar wel. Maar we hebben er vertrouwen in dat onze oudjes in goede handen zijn. We kregen een rondleiding van een Indiër die er werkzaam is en persoonlijk verantwoordelijk is voor onze auto’s. Hij was duidelijk trots op zijn werk en garandeerde ons goed voor de auto’s te zorgen totdat ze in de containers worden gezet. Howard Bates en Piet Louw van de ZA Volvoclub zullen uit Jo-burg terugkomen om hierop toezicht te houden en de auto’s goed vast te zetten. Die twee hebben het er maar druk mee en ze zijn nog niet van ons af… Petje af voor deze twee heren (met hun dames) dat ze dit allemaal voor ons gedaan hebben en willen doen!! Ik moet nog zien dat dit ons in Nederland ook zo zou lukken…

Maar we moeten nog even geduld hebben, het kan nog wel enkele weken duren en we verwachten de auto’s pas in november in Nederland terug.

Het is toch mooi dat we alle auto’s voor 99% heel over de ruim 7000 km naar Durban hebben gekregen. En nog belangrijker, zonder persoonlijke ongelukken! En die 1% dan? Tsja, zelfs een Volvo brengt het er niet zonder deuken van af als er een boom van 20 meter op landt. Maar ze gaat rijdend naar huis!

Natuurlijk hebben we de nodige reparaties gehad, die we bijna alle zelf hebben kunnen verrichten. Zo waren er veel problemen met lekkende of afgebroken remleidingen en koelproblemen. Verdere reparaties zijn verricht aan: cilinderkop, wiellager, oliekeerring achteras, ophanging uitlaat, stabilisatorstangen voor en achter, velg uitgedeukt, diverse lekke banden, spanningsregelaar, rubber ophanging versnellingsbak, spruitstuk gescheurd, koppeling, schokbrekers, en is er enig laswerk verricht. Vermeldingswaardig is ook nog dat een ijzeren staaf bij de 145 door een goede chassisbalk is gestoten en dat de 1800ES zijn voorbumper is verloren. Gelukkig had Frans een mooi vervangend houten exemplaar gevonden, dus geen probleem (wel voor Conny).

Wij hebben ons nog 1,5 dag vermaakt in Durban en zijn vrijdag met 2 uur vertraging in een Boeing 777 richting Dubai vertrokken. In Dubai hadden we net 1 uurtje voor onze overstap in een grote Airbus A380 met 2 verdiepingen vol met passagiers. Tsjonge, wat is dat vliegtuig groot! In Amsterdam nemen we afscheid van de laatste medereizigers, die we in november terug zullen zien tegelijk met de auto’s. Maarten en Clothilde nodigen iedereen alvast uit voor die dag. Dan kunnen we alle foto’s en filmpjes van elkaar gaan bekijken en nog napraten over dit unieke en bijzonder mooie avontuur!

Nu afwachten tot de auto’s thuis komen, en dan zien wat voor verrassingen dat met zich meebrengt? Wellicht wordt verloren gewaande bagage alsnog teruggevonden? Of worden er nog meer gebreken aan de auto’s ontdekt? We wachten geduldig af terwijl we alle ervaringen van de afgelopen weken gaan verwerken en weer moeten wennen aan het Nederlandse ritme. Ik ben benieuwd hoelang dat gaat duren?

Wij zijn in ieder geval weer thuis, de reis is voorspoedig en goed verlopen. We kunnen terugkijken naar een geweldige en unieke reis met een fijn en leuk gezelschap, met bijzondere ervaringen en enkele kleine en grotere uitdagingen. De samenwerking was geweldig, we hebben het met z’n allen volbracht en iedereen en alle auto’s gaan naar huis! En dat is toch mooi als je bedenkt dat we met z’n allen meer dan 91.000 km hebben afgelegd!

Ik hoop dat je hebt genoten van onze reisverslagen en filmpjes. Het viel niet altijd mee om een internetverbinding te vinden, of de tijd om eea bij te werken. We hadden wat problemen met de muziek bij de filmpjes, maar we hopen toch dat je het leuk vond. We horen graag wat je ervan vond, dus laat een reactie achter als je wilt? Dit is voorlopig het laatste verslag, totdat we de auto’s terug hebben.

Van Pretoria naar Himeville

We verlaten Pretoria en rijden via Johannesburg naar het zuiden. Het is een drukte op de weg, terwijl het zondagochtend is. We merken dat we die drukte niet meer gewend zijn, het was heerlijk rustig op de wegen in de afgelopen 3 weken. Na de stad komen we in wat saai platteland terecht, maar verderop wordt het weer mooi en komen we in het Golden Gate park. We genieten van de vergezichten en het heuvellandschap.

Aangekomen op de camping wordt het snel koud en het waait weer hard. Gelukkig kunnen we binnen eten koken. Het wordt wederom een onrustige nacht met harde wind, de daktent staat regelmatig te schudden en we slapen slecht. Zo niet Meike en Sybrand, want die hebben een chalet gehuurd. De volgende dag gaan we naar Himeville.

Himeville

De route naar Himeville is geweldig mooi. Eerst rijden we nog een stuk door het Golden Gate park, later rijden we langs de voet van de Drakensbergen. We hebben zeker zo’n 100 km over gravelwegen gereden, dat was wel weer leuk na al dat asfalt. We passeren diverse kleine dorpjes en daar zijn veel mensen op straat. We kopen een paar beeldjes van 2 verlegen jongens voor weinig geld en wat eten. Het is maandag, nationale feestdag en iedereen is vrij. Maar ook wasdag, een kleurrijke aanblik. We komen aan in Himeville en kamperen achter het hotel op een grasveldje. ‘s Avonds heeft de eigenaar een braai voor ons klaar staan, prima verzorgd. Hij is erg gastvrij en wil het ons graag naar de zin maken.

Sani Pass

De volgende dag gaan we de Sani Pass op met een 4x4 Landrover en chauffeur. Het blijkt een moeilijk pad te zijn naar een hoogte van 2866 meter, dat nauwelijks de naam “weg” verdiend. Maar we worden getrakteerd op schitterende vergezichten, een ruwe massage van alle spieren en af en toe een kopstoot door het schudden van de auto! Onze gids geeft uitleg over hetgeen we zien en vertelt interessante en leuke verhalen. Na een tocht van ca 2,5 uur komen we boven aan bij de grens van Lesotho en gaan we daar naar een schapenherdersdorpje. Daar krijgen we uitleg over het leven aldaar en in Lesotho. We proeven brood en kunnen souvenirs kopen. Daarna eten we een lunch in het hoogste restaurant van Afrika en hebben een interessant gesprek met 3 mensen uit Lesotho. Daarna begint de 2 uur durende afdaling.

Onderweg naar huis: de laatste etappe

Het laatste stukje naar Durban gaat weer over de mooie route met de 1000 heuvelen (maar niet allemaal). Onze Amazon heeft het nog een keer zwaar met enkele lange hellingen. We rijden de drukte van de stad in naar ons hotel; we missen ons daktentje nu al…. Het is een luxe hotel, maar er mankeert wel het een en ander; ook dit is Afrika… ‘s Avonds hebben we een afsluitend diner met de Volvo Owners Club ZA en krijgen we alle een certificaat uitgereikt. Iedereen en alle auto’s hebben het volbracht!

Op donderdag brengen we onze auto’s weg naar een depot, vanwaar ze hopelijk volgende week naar Nederland worden verscheept. We nemen afscheid van Tim en Sanne, de groep gaat splitsen en de eerste gaan nu naar huis. Wij gaan Durban bekijken met een gids, maar dit is niet een stad voor ons. Morgen gaan we naar huis.

We hebben nu het vierde filmpje voor jullie op Youtube gezet, kijk hiernaast maar in de lijst!

Filmpje week 3

Er staat een nieuw filmpje op de site, zie http://youtu.be/u3Wg9Knrfvk

We verlaten Botswana en weer naar Zuid-Afrika

We hebben nu 3 rijdagen achtereen en doen de hele dag over de 520 km naar Kwa Nokeng Lodge, een camping direct aan de grens. Het is een saaie weg en dus hebben we de tijd om foto’s uit te zoeken, filmpjes te maken en een stukje te schrijven voor de blog. We rijden om de beurt en zijn mooi op tijd op de camping.

We nemen een frisse duik in het zwembad en koken weer op de braai. Het is er erg rumoerig doordat er vele vrachtwagens de grens passeren. Gelukkig sluit de grens om 22 uur en kunnen we rustig slapen, denken we. Helaas worden we om 4 uur wakker van vertrekkende Landrovers.

Op naar Pretoria in Zuid-Afrika

De formaliteiten aan de gens verlopen vlot, na een half uurtje zijn we erdoor. Even verderop staat Gerrit (van de SA Volvo Owners Club) met zijn paarse Katterug ons op te wachten en welkom te heten. Na een korte kennismaking rijden we verder door het mooie groene landschap. We nemen niet de snelweg, maar een alternatieve route door de heuvels van de Waterberge. Dat schiet niet op, er wordt veel aan de wegen gewerkt. Aan menskracht geen gebrek; zo zie je iemand om een bord te draaien met Stop/Go en staat een ander met een oranje vlag te zwaaien. Vaak wordt er nog met pikhouweel en schop gewerkt.

Na enige tijd zien we de stad Pretoria waar we in Groene Kloof een evenemententerrein met camping oprijden. Er staan al enkele Volvo clubleden ons op te wachten. Ze hebben mooie klassieke Volvo’s en ook enkele specials, o.a. een 4x4 Combi en een “bakkie” Volvo. We maken kennis met diverse leden van de club, die ca 160 leden telt.

Het terrein is niet zo best, veel herrie van snelwegen, vliegtuigen en muziek; dat zijn we niet meer gewend! ‘s Avonds trakteert de Volvoclub ZA ons op een heerlijke braai, die helaas verstoort wordt door onweer en flinke windvlagen. Maar daarover heb je eerder al bericht kunnen lezen.

De volgende dag slapen we uit, voor zover mogelijk. Het was een onrustige nacht. We doen rustig aan en gaan tussen de middag lunchen bij Moyo, een heel sfeervolle eettent op het terrein. Moyo staat hier bekend om zijn bijzondere en artistieke Afrikaanse inrichting en aankleding van de restaurants. Later bekijken we ook nog een Moyo in Johannesburg, ook erg mooi en bijzonder. Om 15 uur worden we verwacht in Jo-burg, zoals ze dat hier ook wel noemen. We stellen de auto’s op een plein op voor het publiek. Wij gaan wat winkelen en rondkijken. O.a. Sybrand wordt een interview afgenomen en hij kan zijn verhaal vertellen voor de tv. Om 18 uur worden we in een tapasrestaurant verwelkomd. Tot onze verrassing blijkt het eten niet door Volvo aangeboden, maar moeten we zelf afrekenen… Hebben we daarvoor onze auto’s tentoongesteld? We vinden het niet kloppen. Maar ja, ook dit is Afrika… (TIA)

We rijden in het donker terug, en dan blijkt maar weer hoe we verwend zijn in Nederland; zonder straatverlichting of belijning is het zwarte asfalt maar moeilijk te onderscheiden van de donkergrijze berm… Gelukkig vinden we zonder ongelukken de campsite terug.

Stormvlaag vernielt daktent – braai valt in het water

Tijdens een gisteravond door de Zuid-Afrikaanse Volvo club georganiseerde braai stak een fors onweer op dat gepaard ging met hevige windvlagen. Diverse bomen werden beschadigd en een boom heeft de daktent van Sybrand en Meike van der Meulen vernield. Een 20 meter hoge boom werd geveld door een hevige rukwind en de kruin viel over de Amazon Combi met daktent heen. De daktent is geheel vernield, de Combi heeft diverse deuken en beschadigingen opgelopen. De opgeroepen brandweer is tot ongeveer 23 uur bezig geweest om de boom in stukken te zagen en de Combi te bevrijden. Velen hielpen mee om de stukken hout af te voeren en de kapotte daktent te verwijderen. De schade was behoorlijk, maar na het terugbuigen van de dakgoot konden alle deuren gewoon open! Groot gejuich stak op toen de Combi op eigen kracht de plek des onheils kon verlaten. Natuurlijk omdat het een oersterke Volvo betreft!

De avond begon mooi, het was warm en de 4 opgestelde bbq’s brandden volop. Na een welkomstwoord van Howard Bates en de directeur Volvo Afrika werd er volop gebraaid. Het vlees was heerlijk en ging er goed in. Om ca. 20.30 uur werd de gezellige avond verstoord door het opkomende onweer. De wind nam fors toe en velen gingen hun spullen en tenten in veiligheid brengen. Met een luide knal en gekraak viel de boom over de Combi heen. John en Frans hebben het zien gebeuren en iedereen was zich rot geschrokken. Gelukkig was er niemand in de daktent of bij de auto aanwezig en zijn er geen gewonden gevallen. Sybrand en Meike hebben bij de eigenaar van de camping in huis mogen overnachten. De volgende ochtend was iedereen nog steeds enigszins terneergeslagen door hetgeen was gebeurd. Het gaat gelukkig nu goed met Meike en Sybrand en ze willen hun vakantiereis vervolgen in hun Combi.

We rijden Botswana binnen

Na een vlot verlopen reis komen we in Botswana aan en zien direct een ander landschap: groen, water, veel Baobab bomen (zie foto; zie je ons staan?) en apen. We rijden door een natuurpark en zien weer olifanten en giraffen naast de weg, zonder afrastering. In Kasane gaan we direct met een boot mee de Chobe rivier op en zien weer ontzettend grote kuddes olifanten en buffels, en ook weer nijlpaarden en een krokodil.

Bavianen vallen Toro Safari Camp aan

De camping is erg luxe, elke staanplaats heeft een eigen toilet en douche, maar we staan wel op het zand. ‘s Nachts worden we wakker van blaffende honden en knallend vuurwerk. ‘s Morgens horen we dat hiermee een aanval van bavianen op de camping is afgeweerd. Gelukkig maar, want die schijnen alles stuk te maken! Ook de 2e nacht slapen we slecht doordat de honden weer aanslaan, maar deze keer geen vuurwerk, wel veel herrie.

Victoria Falls in Zimbabwe

Met busjes gaan we de grens over, we moeten 2 formulieren invullen en $30 pp betalen voor een visum. Zimbabwe heeft het eigen geld afgeschaft, en hanteert nu de US dollar, echt waar! Het duurt allemaal erg lang, maar na ca 1,5 uur zijn we erdoor een heeft ieder zijn/haar paspoort terug. De weg door Zimbabwe is saai. We zien armmoedige dorpjes, de slechtste tot nu toe. We bezoeken de Vic Falls, erg mooi om al die massa’s water zo’n 75-90 meter naar beneden te zien storten. Het is een droog seizoen, vandaar dat op ansichtkaarten meer water te zien is, maar het is toch erg mooi en indrukwekkend. We krijgen er geen genoeg van, maar moeten helaas verder. Er is een lunch afgesproken in het Victoria Falls Hotel, 108 jaar oud in Victoriaanse stijl. We hebben geen idee door wie dit is afgesproken en hebben een gevoel dat het eigenlijk niet klopt. We worden een beetje voor het blok gezet. Maar het is wel heel bijzonder om vanaf het terras de mooie boogbrug over de kloof te bekijken en te genieten van een heel lekkere lunch. Afrekenen is iedere keer een avontuur: ze zeggen Visa te accepteren, maar later blijkt de apparatuur niet te werken. We hebben dat al een paar keer meegemaakt. Dan wordt het lenen of wachten, maar er komt altijd een oplossing.

We worden ook nog op een lokale kunstmarkt afgezet, waar we een heel mooi beeldje hebben geruild voor Anja’s hoedje (met bijbetaling). Frans en Conny kopen een lang houten masker, dat Frans gebruikt als tijdelijke voorbumper, zeer tegen de zin van Conny. Ze krijgt medeleven van de vrouwen, maar de mannen hebben schik en vinden het prachtig.

We verlaten Zimbabwe, een beetje opgelucht. Terug op de camping blijkt de stroom uitgevallen en kunnen we niet op internet. ‘s Morgens is er nog geen stroom! We trekken weer verder.

Via Hunters road naar Elephant Sands

We worden opgewacht door onze contactpersoon: de weg is geschikt om te rijden met onze auto’s. Het blijkt een zandpad vol met uitdagingen. Na enkele kilometers komen we met 5 auto’s vast te zitten in het zand. Oh nee, dat heet TI (temporarily immobile). Ik kan mijn deur zelfs niet meer openen, eerst graven! Gelukkig is Tim er snel bij voor een tow job. Hij en zijn maat trekken ieder weer vlot. Daarna gaat het beter, we houden meer afstand en weten ons door het losse zand te manouvreren. Na ca 30 km is het genoeg en komen we weer op het asfalt. Daar vragen enkele mensen of we 4x4 aandrijving hebben? Echt niet, dus. We komen ruim op tijd aan op de camping.

Camp Elephant Sands

Ook deze camping bereiken we via een lang zandpad en komen voor de 6e keer vast te zitten… Tim is er snel bij, dit vindt hij leuk! We zien direct de olifanten staan bij de drinkplaats achter de receptie. Hier lopen de olifanten gewoon door het kamp en achter je tent door, schitterend! Het is een hete dag, wel 41 C, en dan is het genieten van een pilsje bij het zwembad met een kudde olifanten op ca 15 meter afstand. Het blijft fascinerend om deze grote beesten bezig te zien en hoe ze de kleintjes beschermen. We blijven tot laat in de avond kijken, het wordt wel half tien! En dan is het bedtijd voor ons, want we willen om 6 uur weer op en vertrekken. Je verschuift hier automatisch je ritme; we worden gewekt door de vele diergeluiden en de opkomende zon, en dan wil je er wel uit.

De volgende dag gaan we naar Kwa Nokeng Lodge, aan de grens met Zuid-Afrika.